در راستای پست سارا، یاد آهنگ زمستون افشین مقدم افتادم. حس مدرسه. دلتنگی برای کسی که نمی‌شناسیش. شوق زندگی. ناامیدی آبی. تلویزیون. رادیو هفت. همه‌ی دنیای کوچکی که توش پادشاهی میکردم و از جهانی در پوست گردو کوچک‌تر بود. دلبسته به خواب‌های بعد از ظهر.
زمستون، تن عریون باغچه چون بیابون
درختا، با پاهای زیر بارون
نمی دونی؛ تو که عاشق نبودی
چه سخته مرگِ گل؛ برای گلدون
گل وُ گلدون؛ چه شبها، نشستن بی بهانه
واسه هم قصه گفتن؛ عاشقانه
چه تلخه… چه تلخه
باید تنها بمونه؛ قلبِ گلدون
مثِ من؛ که بی تو نشستم، زیرِ بارون
زمستون… برای تو قشنگه، پشتِ شیشه
بهاره… زمستون ها؛ برای تو همیشه
تو مثلِ من؛ زمستونی نداری، که باشه لحظه ی چشم انتظاری
گلدون خالی ندیدی
نشسته زیرِ بارون…
گلهای کاغذی؛ داری توو گلدون
تو؛ عاشق نبودی
ببینی؛ تلخه روزای جدایی
چه سخته… چه سخته
بشینم بی تو؛ با چشمای گریون
گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای
گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد
سودا مپز که آتش غم در دل تو نیست
ما را غم تو برد به سودا تو را که برد
میشود عاشقانه‌تر از سعدی بود؟ سعدی شاه بیت شعر آفرینش است.
توفیق عشق روی تو گنجیست تا که یافت
باز اتفاق وصل تو گوییست تا که برد
جز چشم تو که فتنه قتال عالمست
صد شیخ و زاهد از سر راه خدا که برد
سعدی نه مرد بازی شطرنج عشق توست
دستی به کام دل ز سپهر دغا که برد
درباره این سایت